Kobiety Kochają Drani – Czy Dziewczyny Kochają Niegrzecznych Chłopaków?

Chodzi o to, aby nie być desperatem i frustratem, czyli chcę dziewczynę, bo mogę, bo jestem gotowy na związek, zdolny do związku, bo mam takie potrzeby emocjonalne i fizyczne, bo chciałbym być z kobietą zamiast muszę koniecznie być z kobietą, bo się zabiję, załamię, moje życie nie będzie nic warte, będę zerem, żadna mnie nie zechce, umrę samotnie, wpadnę w depresję, będę zgorzkniałym człowiekiem.

Poza tym napisałeś to przez pryzmat jednorazowych przykrych doświadczeń. Na 100 dziewczyn może z 5 zareaguje agresją i coś odburknie. A Ty z powodu tych 5 nie poznasz pozostałych 95, bo się już zrażasz, że to jakieś narażanie się, walka, stres. No cóż, trochę emocji i pracy jest, ale tak można ze wszystkim powiedzieć. Nie schudnę albo nie zadbam o mięśnie albo nie znajdę pracy albo nie nauczę się języka angielskiego, bo to stres, wysiłek, walka.

Potrzeba zbudować trochę wiary w siebie i w sukces. Jeśli myślisz, że możesz, to masz rację, a jeśli myślisz, że nie możesz to też masz rację ~ H. Ford.

Reply

Dzięki, bo trochę obawiałem się, że ten artykuł i video będą zbyt banalne i nie warto wysyłać. Wysłałem, bo są mocne te fragmenty o wampirach uwagi, które świetnie się dogadują z prostakami oraz o tym pierwszym wrażeniu, że jak nie działamy zdecydowanie, to ciężko potem zmienić tor znajomości. A też przecież wiem, że czasami zaczynamy wątpić, że może trzeba być jakimś chamem albo facetem, który dąży od razu do pocałunku i przygody, bo inaczej dziewczyny nas oleją. Miałem taką schizę kiedyś w artykule tutaj. Myślałem, że jak nie pocałuję w klubie żadnej dziewczyny, to nigdy nie spotkam dziewczyny do randek, bo być może takim trzeba być facetem, żeby się z jakąś umówić.

Reply

1. Nie miałem żadnej pracy, gdy osiągnąłem satysfakcjonujące efekty w zagadywaniu do dziewczyn i w randkowaniu. Straciłem wówczas stypendium sportowe i byłem można powiedzieć biednym studentem, bo patrząc na znajomych, to standard naszego mieszkania i samochodów zatrzymał się w lata 80-tych. Dziewczyny oceniały moją zasobność jedynie na podstawie pewności siebie, zainteresowań, chodzenia na dodatkowe eventy, interesowania się przedsiębiorczością, bystrego myślenia, ale nie miały pojęcia, gdzie wyląduję za kilka lat. Pieniędzy miałem mało. To nie był żaden problem. Przecież kobiety również nie mają nie wiadomo jakich zarobków. Można zawsze razem potem gospodarować pieniędzmi albo wyjechać za granicę dorobić.

Żadna normalna dziewczyna nie leci wyłącznie na pieniądze.

Są też takie, które mają swoje pieniądze, więc pieniądze faceta to dodatek.

Można też mieć pieniądze i dalej być kiepskim rozmówcą i żadnej nie potrafić zainteresować.

Tak samo można by oskarżyć mężczyzn, że chcą od kobiety tylko seksu.

Także to jest zupełnie normalne, że kobieta obserwuje czy facet jest pracowity
i czy nie wyląduje z nim kiedyś na ulicy.

Tak samo mężczyzna obserwuje urodę kobiety, bo chce, aby mu się podobała, podniecała go
i sprawiała mu przyjemność podczas zbliżeń.

Jedno i drugie nie świadczy o tym, że kobiety kierują się tylko pieniędzmi, a faceci tylko wyglądem.

Ok, można powiedzieć, że bez tego nic nie może się zacząć, ona musi nam się podobać, a my nie możemy być bankrutami.

No i co z tego.

Przecież tak samo jak Ty nie chcesz nieładnej dziewczyny tak samo normalna kobieta nie chce być z kimś bezdomnym albo leniwym, bo nie chce żyć w patologii.

Czy to znaczy, że poleci na pierwszego lepszego z kasą, a odrzuci ciężko pracującego magazyniera?

Nie.

Jest pełno samotnych dziewczyn, które nie chcą być z kimś tylko dla pieniędzy, bo wielu nadzianych gości myśli, że kasa wystarczy i dziewczyna jego, a ona go zlewa.

A jest też pewna grupa kobiet, która kieruje się wyłącznie pieniędzmi (gold digger).

Podobnie z facetami. Są tacy, którzy chcą tylko taką pustą sztuczną lalę i są tacy, którzy chcą czegoś więcej.

2. Z wyglądem się zgadzam. Podobnie, jak powyżej. Chcesz grubej kobiety czy zadbanej? Z kobietami jest tak samo.

3. Ja miałem schizę, że kobiety lecą na pieniądze. Całe życie mi ojciec powtarzał, żebym na takie uważał. Dlatego nawet przesiadając się w 2008 roku z poloneza fso do siedmioletniej fabii 1.4 wolałem, aby dziewczyny nie wiedziały, czy i jakim samochodem jeżdżę. Na randki przyjeżdżałem autobusem i tramwajem. A podczas randki, jeśli trzeba było gdzieś podjechać, to szedłem z dziewczyną na tramwaj lub autobus. Jeśli ona by nie miała miesięcznego, to miałem przygotowany dla niej bilet i bez gadania jej stawiałem przejazd. Auto uruchamiałem do randek najwcześniej na 3 spotkaniu, gdy widziałem, że jest dobrze.

4. Ciuchy sam sobie dobierałem. Część miałem z galerii handlowej, a część jakichś no-name’ów. Ważne, aby były w miarę dopasowane do sylwetki, bo jeśli ubranie wisi, to źle to wygląda.

Także ja to w ogóle mógłbym osobną stronę zrobić o tym, jak zmienić klasy społeczne, również w sferze związkowej i pomimo dość ubogiego pochodzenia skończyć z kobietą z wyższej klasy społecznej, a po drodze jeszcze rozwinąć umiejętności, które pozwolą wam obojgu funkcjonować.

Mimo mojego niskiego statusu majątkowego dziewczyny oceniały mnie poprzez pewność siebie, sylwetkę, dopasowane ubranie do sylwetki, gadkę, zadbany wygląd, higienę, poczucie humoru, rozumienie tych damsko-męskich subtelności.

Jak widziały całą moją aurę, gdy np. powiedziałem “Czeeść ” do 2 nowych koleżanek, to trzecia (obca) zastanawiała się i pytała ich potem: “Co to za chłopak? Fajny :]”.

Gdy podchodziłem do nieznajomych dziewczyn, to tak samo. Były pod dużym wrażeniem, jeśli nie zjadał ich strach, bo zależy też, jaki charakter ma dziewczyna.

Także musiałem naprawdę poradzić sobie z takimi problemami, jak mieszkanie rodziców w standardzie PRL, polonez taty, a potem mój polonez zamieniony na skodę fabie siedmioletnią. Na wakacje jeździłem tylko na obozy sportowe do Istebnej, Brennej, Spały, Cetnievo najdalej. Z rodzicami to byłem na wakacjach jako kilkulatek, a potem nigdzie nie jeździliśmy. Także dziewczyna zwiedziła całą Europę na zagranicznych wakacjach, a jej opowiadałem o obozach sportowych. Spoko. A gdy do mnie przyjechała, to po latach powiedziała mi, że nigdy nie widziała takiego mieszkania, w jakim ja mieszkałem, ale nie zwracała na to uwagi, bo wiedziała, że rodziców się nie wybiera i ja wcale nie musiałem podzielić ich losu, bo byłem zbyt przebojowy, zaradny, rozmowny, zbyt rozwinięty mentalnie, aby sobie w życiu nie poradzić.

W domu też było ciężko, bo tata przez parę lat pił i nie pracował. Dopiero, gdy miałem 7 lat, to przestał, bo już miał być rozwód, ale zawsze było między nimi napięcie finansowe. Czułem się czasami, jakbym to ja był ciężarem. O wszystko musiałem poprosić i to raz na jakiś czas. Np. raz na kilka miesięcy wypad po jakąś koszulkę lub sweterek do reala. Dopiero w liceum prosiłem o wypad do House’a, żebym jakoś bardziej normalnie wyglądał. Na studiach dopiero miałem stypendium sportowe 1000 zł, które na 4 roku straciłem, bo mnie wyrzucili i codziennie wtedy myślałem, co ja zrobię po 5 roku, bo nie chcę całe życie się męczyć, jak moi rodzice.

W ciągu tamtego ostatniego roku studiów uzbierałem ponad roczny staż z kobietą moich marzeń. Stwierdziłem wtedy: “Wow, to wszystko działa, ogarnąłem ten temat. Mam to, czego chciałem. Wiem, jak to działa. Mam nad tym kontrolę. Wiem, co się dzieje. Wszystko się sprawdza. Obojętnie, co będzie dalej z nami, to te zasady działają kropka w kropkę, więc mam autorytet do tego, aby uczyć tych tematów w Internecie, bo jak widzę te gęby kolejnych turbo-uwodzicieli, to wiem, że ja to zrobię o wiele bardziej naturalnie, normalnie, ze zdrowym podejściem, uczciwie, prawdziwie, długoterminowo.”

Jako ciekawostkę dodam, że po kolejnym roku tamtego związku dziewczyna znalazła moją stronę, bo bałem się jej powiedzieć, że zamiast pisać bezsensowną pracę magisterską, to pisałem tę stronę. Bałem się porażki, wyśmiania. Mieszkałem nawet z rodzicami. Tylko ja wiedziałem o moim projekcie. Zamykałem się w pokoju z kartką na drzwiach, że “tworzę biznes i proszę o spokój”. Gdy dziewczyna odkryła tę stronę, to byłem zaskoczony i czekałem na jej reakcję. Powiedziała, że “Super, podziwiam, nie mogłam w to uwierzyć” oraz “Kto ma tego uczyć, jak nie Ty”. Mam te słowa zapisane na mojej tablicy korkowej.

Także moja historia to jest, jak z jakiegoś filmu. Śmiejemy się, że moi rodzice mają niskie poczucie wartości, katastroficzne i negatywne postrzeganie świata, mentalność braku i strachu, prowadzą minimalistyczny tryb życia. Ja nie chciałem nigdy powielać ich schematów ani związkowych ani finansowych. I udało mi się to. Kocham ich jak rodziców, odwiedzam, słucham, nie mówię zbyt wiele, bo oni nie rozumieli tych tematów. Rozmowa z tatą w szczególności, jak ze ścianą. Wszystko negował. Pytał, czego jak tak słucham na tym komputerze i że to pranie mózgu. A on oglądał dużo wiadomości. A jak chodziłem na klub mówców albo tańca albo gdziekolwiek, to pytał, a po co, a na co, płacą Ci za to? A gdy wyciskałem sztangę w naszym salonie, to on oglądając wiadomości w tym samym pokoju mówił: “Nie męcz się tak. Po co się tak męczysz”.

Zakładałem potem słuchawki do treningu z głośniejszą muzyką, abym go zbyt wyraźnie nie słyszał. I tak całe życie walka z negatywnym myśleniem, więc musiałem przestać z nim rozmawiać na jakiekolwiek istotne tematy, bo nie chciałem słuchać jego pseudo-rad i się denerwować. Nie chciałem podlegać temu programowaniu. Musiałem zmienić całą moją mentalność, którą wbijano mi od dziecka, przez którą byłem bojaźliwy, zakompleksiony, podlizujący się, pełen obaw, że mi nie wyjdzie.

Od dziecka zainspirowany przez Michale’a Jordana i ligę NBA chciałem udowodnić jemu i wszystkim w rodzinie, że ciężką pracą można do czegoś dojść. Sport to było dla mnie potwierdzenie, że wytrwałość popłaca. W końcu zrobisz wsad. W końcu będziesz silniejszy. W końcu nauczysz się rzucać za 3. Nawet do szerokiej kadry Polski juniorów starszych dostałem się 2 razy (18 i 19 lat) czyli najlepsza 16-stka zawodników w Polsce. Ja, biedny, kiedyś chudy Pawełek z małej miejscowości wyśmiewany przez kilka pierwszych lat treningów przez starszych kolegów. Ale ja wiedziałem, że będę grał dłużej niż cała tamta drużyna i tak też się stało.

Dlatego też na podstawie treningów wiedziałem, że wszystkiego innego też się nauczę. Wyjdę z nałogów, w które gdzieś po drodze wpadłem na jakieś 2 lata, nauczę się relacji, pewności siebie, budowania udanego związku, małżeństwa, przedsiębiorczości, marketingu, budowania stron, sprzedaży, radzenia sobie z odrzuceniem. Wszystkiego mogę się nauczyć. To ja jestem moim największym bogactwem. Moje życie.

Także nie narzucajmy sobie takich płytkich ograniczeń, że słabe mieszkanie, ubranie, samochód, rodzice, pieniądze, bo są o wiele ważniejsze rzeczy, które o tym decydują, jak charakter, wytrwałość, pracowitość, wola walki. Trzeba wyrzeźbić sobie sukces. “Nie ma windy do sukcesu, trzeba iść po schodach”. Mam taki plakat na drzwiach.

Reply

Jeszcze lepszą poszlaką jest to, co mówi na pożegnanie na końcu spotkania, czyli czy mówi, żebyś zadzwonił albo, że do zobaczenia albo, że dziękuje za spotkanie albo, że masz się odezwać. Jednak nigdy nie wiadomo, nawet po takim smsie, czy ona przyjdzie na drugie spotkanie. Może się masa rzeczy zmienić w jej głowie i w życiu. Także pracuj nad cierpliwością i opanowaniem. Kto przeczeka drugą stronę, wygrywa. Kto pierwszy się wysypie albo pęknie traci kontrolę. Początkowy etap relacji to walka o władzę. Budowanie autorytetu i respektu.

Reply